Υποκατάστημα Τράπεζας Κύπρου - Πρωινό Πέμπτης - 39 βαθμοί
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, θα ‘ταν δεν θα ‘ταν 80 - 85 ετών. Ο παππούς με μπαστουνάκι, η γιαγιά δίπλα του σταθερή αξία, λίγο πιο γερή (ή νεότερη) στα πόδια, να τον στηρίζει βήμα βήμα από την άλλη. Η διέξοδος τους από το σπίτι. Με πολύ αργά και προσεκτικά βήματα προσεγγίζουν την τελευταίας τεχνολογίας πόρτα ασφαλείας του υποκαταστήματος.
Μπαίνουμε μαζί μέσα στην high-tech ηλεκτρική είσοδο. Περιμένω 2-3 δευτερόλεπτα αν η γιαγιά θα πατήσει το κουμπί δίπλα της για να ανοίξει η πόρτα. Συνειδητοποιώ οτι ζητώ πολλά, και το πατάω εγώ διακριτικά, με καλή καρδιά φυσικά.
5 ταμεία εξυπηρετούν, 12 άτομα μπροστά μας σειρά. 11 Κύπριοι πολίτες και 1 έγχρωμη φοιτήτρια.
Ο παππούς και η γιαγιά σαστίζουν για λίγο (και εγώ μαζί τους). Τους (μας) έπιασε απροετοίμαστους το σκηνικό. Επεξεργάζονται το πλάνο τους. Η γιαγιά βοηθάει τον παππού να καθίσει σε ένα κάθισμα και περιμένει στη σειρά. Τους παραχωρώ τη θέση μου - το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω.
2-3 απεγνωσμένες αλλά με αξιοπρέπεια προσπάθειες από τη γιαγιά και το παππού να πάρουν λίγη σημασία από τους υπαλλήλους για να εξυπηρετηθούν λίγο γρηγορότερα. Άδικος κόπος. Χαμόγελα (προσποιητά;) και “περιμένετε τη σειρά σας παρακαλώ”.
Ψάχνω να δω αν υπάρχουν καθόλου πινακίδες που να λένε άτομα με αναπηρία ή ειδικές ανάγκες έχουν προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση. Καμία τύχη. Τα λεπτά περνάνε.
11 Κύπριοι, κανείς δεν παραχώρησε άλλος τη θέση του, παρά μόνο η έγχρωμη φοιτήτρια, με χαμόγελο (αυθεντικό). Η γιαγιά με ευγνωμοσύνη περνάει μπροστά, φωνάζει και τον μπάρμπα και πάνε να εξυπηρετηθούν.
Σκέφτομαι με το απλό μου το μυαλό.
- Γολγοθάς για τον παππού και τη γιαγιά μια τέτοια απλή καθημερινή βόλτα.
- Αν εμείς οι ίδιοι δεν βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας, ποιος θα τους βοηθήσει;
- Αν ο παππού/γιαγιά των υπαλλήλων ερχόταν για εξυπηρέτηση, θα τους ειπωθεί: "περίμενε τη σειρά σου" ή έλα να σε εξυπηρετήσουμε στο γραφείο;
- Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει μια πινακίδα για ταχεία εξυπηρέτηση ατόμων με ειδικές ανάγκες;
- Αν δεν το απαιτήσουμε εμείς, τότε όταν θα είμαστε στα 80 μας δεν θα έχουμε την ίδια αντιμετώπιση;
- Αν η έγχρωμη φοιτήτρια δίνει το παράδειγμα, εμείς τα κρατάμε αυτά η απλά μένουμε πιστοί στις προκαταλήψεις μας και τα βιαστικά συμπεράσματα μας;
- Aν όλοι κάναμε μόνο ένα "random act of kindness" την ημέρα, πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, και πόσο καλύτερα θα νιώθαμε εμείς;
Η γιαγιά και ο παππούς, ασταμάτητοι.
Συνέχισαν τη βόλτα τους στην EPIC.
Εύχομαι να πήραν καλύτερη εξυπηρέτηση από εκεί.
Πέμπτη, 11 Ιουλίου, Λευκωσία _____________________________
Ορέστης Κασινόπουλος, Ph.D. Κλινικός Ψυχολόγος
Comments